Hieronder het zonet verschenen artikel in Psychologies:
PSYCHOLOGIES MAGAZINE a p r i l 2 0 14
Het selfmade principe zit al een tijdje in de lift. Heeft het te maken met de crisis en het feit dat de prijzen
de pan blijven uitrijzen? Of vormt het een tegenwicht voor de jachtigheid van het moderne leven? Beide zijn mogelijk en sluiten elkaar niet noodzakelijk uit. Wat het homemade concept nog sterker maakt is niet alleen het feit dat je iets unieks maakt maar ook dat je het zelf kan labelen en personaliseren. En als er iets is wat wij mensen graag doen, dan is dat onze stempel ergens op drukken, onze ‘legacy’ achterlaten. Eender of het onze stempel op ons eigen werk is of onze stempel op het werk van een ander, waarmee we groots kunnen uitpakken. De mogelijkheden die er vandaag bestaan voor het personaliseren van doopsuiker zijn legio. Volledige foto’s worden op eetbaar papier gedrukt ter versiering van een verjaardagstaart, babynamen worden op snoepgoed gedrukt, T-shirts dragen een
persoonlijke boodschap en je kan je geboortekaartjes versturen met je eigen postzegels indien je dat wenst. Iedereen kan vandaag in een handomdraai een eigen boek uitbrengen, een eigen website
maken, uiteraard met zijn/haar eigen naam als webadres of een eigen kledinglijn opstarten die enkel op bestelling werkt en verkocht wordt in - jawel - een eigen webshop. Niets is te gek. Zo blijkt ook
uit de volgende drie getuigenissen. Waar Joost het als een maatschappelijke roeping ervaart om meer poëzie in de wereld te zetten heeft haken voor Katrien een therapeutisch effect en is bakken voor
Karen en Liesbet een uit de hand gelopen hobby.
Katrien: ‘Het creëren van textiele ontwerpen zit in mijn bloed. Niet alleen kom ik uit een creatieve familie, ik ben van nature iemand die niet goed kan stilzitten en heb een enorme drang om dingen te maken. Op mijn negende begon ik rokjes te haken voor mijn poppen,
op mijn veertiende haakte ik mijn eerste trui. Daarna is de passie alleen maar gegroeid: tapijten, handtassen, sjaals, kerstballen, doopsuikerdingen, geboortekaartjes … noem maar op. Tijdens mijn avondopleiding modeontwerp werd me gevraagd hoe mijn ontwerp tot stand was gekomen. Ik besloot een boek te haken met het productieproces weergegeven in schetsen, stofjes en
uitgeteste technieken. Dat resultaat was zo uniek dat ik intussen een hele reeks boeken heb gemaakt met
gehaakte pagina’s en ruggen. Aan elk boek ben ik een aantal maanden bezig. De meeste uren die ik tot nu toe aan een project heb besteed waren voor het trouwkleed van een vriendin. Daar heb ik meer dan een jaar over gedaan en een duizendtal uur aan gehaakt. Ik heb nochtans niet de intentie om er mijn beroep van te maken. Voor mij werkt haken sterk therapeutisch en ik heb gemerkt dat als ik enkel praktisch werk doe, ik vaak een stuk theorie mis. Ik zie het dus als de perfecte tegenhanger van mijn job bij de CANON cultuurcel van het ministerie van Onderwijs. Wij geven onder meer subsidies aan scholen om projecten op te zetten met kunstenaars en cultuurpartners en zodoende de
culturele ontwikkeling van kinderen te voeden. Voor mij ligt dat dus perfect in de lijn van elkaar.’
www.allesismooi.be, www.canoncultuurcel.be, www.cultuurindespiegel.be
(tekst: Nathalie Willems, foto: Yann Bertrand)
